Uzbeckie sądy zadecydowały o formalnej rehabilitacji 115 ofiar represji z czasów sowieckich, które zostały skazane na śmierć lub zmarły w obozach w latach 1920-30.

Dziennikarze śledzący rozprawy Sądu Najwyższego, wszczęte z inicjatywy prezydenta Szawkata Mirzijojewa, twierdzą jednak, że rzeczywista liczba osób uprawnionych do rehabilitacji jest znacznie większa. Lista, obejmująca represjonowanych z powodu przekonań religijnych czy politycznych, została sporządzona przez grupę roboczą powołaną przez państwo.  Anora Sodikowa, reporterka redakcji Rost24, która relacjonowała rozprawy, poinformowała, że powodem, dla którego zrehabilitowano stosunkowo niewielką liczbę osób jest fakt, iż znaczna część oryginalnej dokumentacji nadal znajduje się w Rosji.

Politolog Anwar Nazirow uważa, że rehabilitacja jest sprawą polityczną zorganizowaną z myślą o październikowych wyborach prezydenckich. Jego zdaniem oddanie sprawiedliwości ofiarom sowieckich represji to ukłon w stronę inteligencji, która od dawna prowadzi kampanię na rzecz takiej rehabilitacji.

Chociaż represje stalinowskie weszły do ​​dyskursu publicznego jeszcze przed rozpadem Związku Sowieckiego, debata ożywiła się po 1991 roku. W maju 2001 r. na polecenie nieżyjącego już prezydenta IslamaKarimowa w Taszkencie otwarto muzeum poświęcone ofiarom represji politycznych. Ironia  polega na tym, że reżim Karimowa znacznie poszerzył szeregi osób represjonowanych z powodów politycznych.

Źródło: Eurasianet

Opracowanie BIS – Biuletyn Informacyjny Studium