Po rozpadzie ZSRS państwa Azji Środkowej znalazły się pod mniejszym wpływem Zachodu – przez dłuższy czas skupiając się na umocnieniu własnej niepodległości. Natomiast historycznie wytłumaczalna bliskość z Rosją została zrównoważona poprzez rozwój lokalnego nacjonalizmu, zarówno „na własnym podwórku”, jak i stosunków międzynarodowych.

Po upływie wielu lat to przede wszystkim gospodarcze więzi Turkiestanu (nazwa używana w XIX i XX wieku na określenie, zależnego od Rosji obszaru Azji Śr. – red) wskazują na to, które z państw regionu poszło w jakim kierunku :

• Kazachstan, najbardziej „zaprzyjaźniony” z Rosją, największy obrót towarów ma z Unią Europejską; na drugim miejscu stoją Chiny, a Rosja jest dopiero na trzecim. Kazachska wymiana handlowa z Zachodem pięciokrotnie przewyższa obrót towarowy z Rosją, a dwukrotnie Chinami.
• Mniej więcej tak samo przedstawia się sytuacja Turkmenistanu, Tadżykistanu i Kirgistanu. Z tą różnicą, że tu przoduje „kierunek” chiński .
• Największe obroty z Rosją ma tylko Uzbekistan.

Zdaniem analityków powyższe schematy nie przesądzają jednak sprawy. Struktura handlu wskazuje, że wymianie zarówno z UE, jak Chinami, brak różnorodności. Obie te strony są bowiem zainteresowane głownie zakupem środkowoazjatyckich surowców energetycznych oraz metali szlachetnych.

Wymiana z Rosją jest natomiast bardziej urozmaicona, zwłaszcza jeżeli idzie o kwestie technologiczne. Dlatego Moskwa w regionie turkiestańskim ciągle gra pierwszoplanową rolę.

Pytanie jaki kierunek rozwoju swoich państw wybiorą ostatecznie lokalne elity pozostaje otwarte.

Źródło: https://regnum.ru/news/economy/2822592.html

Opracowanie BIS – Biuletyn Informacyjny Studium